Zuid Nieuw Zeeland

De 3 maanden op Chapel Street in Melbourne zijn voorbij gevlogen. Met ongeveer 60 uur werken per week, onwijs gezellige huisgenoten en een drankje zo nu en dan, heb ik me echt geen moment verveeld en/of stil gezeten. Mijn verjaardag heb ik voor het eerste ver van huis gevierd en iedereen had ervoor gezorgd dat het een mooie dag was geworden. Sophie had het hele huis versierd en samen met mijn huisgenootjes hadden we er een mooi (afscheidsfeestje)feestje van gemaakt. Wat was super vet, want met het hele huis hadden we animal-onesies en feesthoedjes gekocht en daarmee waren we ook op stap gegaan. Ik denk dat ongeveer de hele kroeg mij gefeliciteerd had. Ook mijn collegas van de pizzaria hadden voor mij een taart en biertjes gehaald om het te vieren. Hoe lief! Dankzij hun allemaal heb ik me geen moment alleen gevoeld hier in Melbourne. En dan komt het afscheid nemen, zeker niet het leukste moment van het reizen. Wat zal ik iedereen missen en met name Sophie, mijn steun en toeverlaat. 6 maanden hebben we samen gewoond en konden we altijd bij elkaar terecht. Het voelt alsof ik haar al jaren ken. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik een onvergetelijke tijd in Melbourne heb gehad. Een ding is zeker, wij gaan elkaar nog opzoeken als we allebei weer thuis zijn!

Na een onvergetelijke verjaardag en een geweldig afscheidsfeest, heb ik dinsdag (08-09) helaas afscheid moeten nemen van het prachtige Melbourne en mijn fantastische huisgenoten en collega's. Wat een top tijd heb ik daar gehad! Het strand van Saint Kilda, het uitgaansleven van Chapel Street en vooral alle nieuwe mensen die ik heb mogen leren kennen, ik ga het/jullie missen. Maar er staat een nieuw avontuur voor de boeg, het zuiden van Nieuw Zeeland! Het reizen gaat weer beginnen. Dat betekend weer slapen in hostels, leven uit een backpack en vooral genieten van alle mooie momenten en bijzondere plekken die ik ga bezoeken. Nadat ik huilend afscheid genomen had van mijn huisgenoten, had Sophie mij naar het treinstation gebracht. Een verdrietig moment, maar ik weet zeker dat ik haar snel weer ga zien! Met de trein en Skybus op weg naar het vliegveld, waar het alles behalve soepel verliep. Nog niet bijgekomen van het afscheid, lukte het inchecken voor de vlucht maar niet. Blijkt het dat je van de Nieuw Zeelandse overheid alleen het land binnenkomt op een toeristenvisum als je je ticket terug ook al hebt geboekt. Niemand had mij ingelicht over die voorwaarden. Ik dacht lekker rustig aan te doen en mijn ticket terug naar Australië pas daar te boeken. Niet dus! Dat was niet het enige probleem, want je moet een geldig visum hebben om een vliegticket ergens naartoe te boeken en die had ik natuurlijk nog niet voor Australië. Dikke stress! Aangezien ik juist naar Nieuw Zeeland ging om daar gratis mijn toeristenvisum aan te vragen, had ik alleen de laatste 2 resterende dagen van mijn WHV (working holiday visa) over om een vliegticket terug te boeken of ik moest naar een totaal ander land vliegen wat veel duurder is. Ik dus last minute op het vliegveld het goedkoopste vliegticket van Nieuw Zeeland naar Australië gekocht voor de volgende dag, alleen maar om te zorgen dat ik Nieuw Zeeland in kon. Ik wist niet eens de vliegroute, totdat ik aan het wachten was bij de terminal. Bij de douane was het wel even spannend, want natuurlijk is het gek dat iemand maar 2 dagen in Nieuw Zeeland blijft. Maar het belangrijkste, ik ben er nu! Eenmaal in Queenstown voelde ik me vrij alleen, maar in de avond kwam daar verandering in. Ik had afgesproken met iemand die ik in februari in het noorden had leren kennen, Jason. Samen met zijn vrienden natuurlijk meteen enorm op stap geweest, dat was een goed welkomsfeestje.

Woensdag (09-09) was ik met dezelfde groep gaan frisbee-golfen. Dit is echt een ding ik Queenstown en heel leuk om te doen. Ze hebben een park met een gratis parcour en frisbees konden we lenen van het hostel. In de avond zijn we naar Fear Factory geweest. Dit is een spookhuis en niet zomaar eentje. Echt mega eng! Niet te omschrijven. Je kan echt helemaal niks zien en moet rode lampjes volgen, dus met je handen en voeten zoeken naar de route. Onderweg raken mensen je aan, word je achtervolgd, zeggen mensen je naam, staan mensen plotseling naast je en nog veel meer! Er zijn vet veel mensen die halverwege eruit gehaald worden, omdat ze het te eng vinden. Maar wij hadden het volgehouden tot het bittere eind. Zeker een aanrader! En eigenlijk had ik deze avond weer in het vliegtuig moeten zitten terug naar Aussie. Niet gedaan natuurlijk en gelukkig zaten er geen kosten aan als je de vlucht zou missen. Gewoon niet op komen dagen was genoeg.

Jason had een auto tot zijn beschikking, dus op donderdag (10-09) was ik samen met hem naar het einde van Lake Wakitapu gereden. De roadtrip naar Glenorchy langs het meer en de plaats zelf zijn heel mooi. Alleen helaas niet het beste weer, het regende en was bewolkt. Normaal is deze plek de start van vele wandelingen en uitzichtpunten, maar dat zat er helaas niet in. Eenmaal terug in Queenstown klaarde het op en besloten we naar de Skippers Canyon Road te gaan en daar overheen te rijden. Deze weg staat in de top 10 meest gevaarlijke wegen in de wereld. Dat was wel even spannend en super vet tegelijkertijd. Het was een smalle zandweg door het landschap van LOTR met aan de ene kant een afgrond zonder vangrail en aan de andere kant rotsen. Na dit overleefd te hebben, had ik zelf nog was rondgelopen in Queenstown. Dit is eigenlijk maar een heel klein, maar niet minder leuk daardoor. En als je in Queemstown bent, moet je natuurlijk een Fergburger eten. Dit is een hele bekende burgerzaak met maar een winkel in de wereld, groot en lekker dat de burgers zijn! Omnomnom.

Vrijdag (11-09) ben ik gestart met Stray, dezelfde busmaatschappij waarmee ik ook in het noorden had rondgereisd. De eerste stop was Mount Cook, dit is de hoogste berg in Nieuw Zeeland en ontdekt door Kapitein James Cook. Onderweg waren we gestopt voor verschillende uitzichtpunten. Doordat de winter hier net afgelopen is, ligt er nog allemaal sneeuw op de toppen van de bergen wat echt super mooi is. En koud, brrr. Ook Lake Pukaki was geweldig om te zien, super blauw water. Op de lokatie had ik twee wandelingen gedaan, naar de Tasman Glacier Lake en door de Governors Bush. Bij de tweede wandeling begon het zelfs te sneeuwen. Na een jaar zomer en een zachte winter, was dat wel even leuk.

Zaterdag (12-09) zijn we gestart met de Hooker Valley wandeling naar de Hooker Valley Glacier. Het weer was perfect. Het was misschien koud, maar het zonnetje scheen en de lucht was strak blauw. We hadden speciaal de wandeling naar deze ochtend verplaatst en niet gisteren middag vanwege het weer. Hierna waren we doorgereden naar Rangitata via een aantal stops bij meren, waaronder Lake Tekapo. Deze zijn zo blauw van kleur niet normaal! Dat heeft te maken met de enzymen in het water die met het smeltende ijs/sneeuw via de rotsen mee naar beneden stromen. De accomodatie in Rangitata was een blokhut in het landschap van LOTR in de middle of no where, wat overigens niet heel moeilijk is in het zuiden van Nieuw Zeeland. Er woont hier bijna niemand. En, de stapelbedden waren 3 hoog! Verder hadden we een groepsmaaltijd en een afscheidsfeestje, want de volgende dag zouden er veel mensen afstappen in Christchurch.

Via de saaiste weg van Nieuw Zeeland zijn we op zondagochtend (13-09) in alle vroegte vertrokken naar Christchurch waar we bijna iedereen van de bus hadden afgezet bij het vliegveld. Daarna zijn we doorgereden naar Kaikoura, een bekende plek om walvissen te spotten. Echter het weer was vrij slecht dus dit ging niet door. Wel hebben we wilde zeehonden gezien en ik had een kleine aangeraakt, kei zacht! In de avond lekker rustig aan gedaan, maar slecht geslapen doordat ik continu moest hoesten. Voelde me een klein beetje schuldig naar mijn kamergenoten, maar ik kon er niet veel aan doen en gelukkig waren ze lief voor mij.

Maandag (14-09) zijn we via een zeehondenkolonie met een olifantenzeehond, die was echt mega groot, naar Picton gereden. Al mijn travelmates zijn vanaf daar met de Ferry naar Wellington gegaan. Ik heb al in het noorden geweest, dus ik ben hier afgestapt om via de westkust weer naar het zuiden te reizen. Afscheid moeten nemen van een paar coole mensen, waaronder Jason. Maar ook dat hoort bij het reizen. Ik was naar een uitzichtpunt gewandeld en daar heb ik de boot zien vertrekken. Nog een beetje door Picton heen gewandeld, maar dat is echt heel klein. En door het vele hoesten, ik kon echt geen 5 minuten stilhouden, niet echt veel kunnen doen. Deze keer had ik speciaal voor een kamer gevraagd met zo min mogelijk mensen, want daar zou ik niet echt vrienden mee maken 's nachts.

Dinsdag (15-09) lekker uit kunnen slapen, de pick-up was in de middag. Dat betekende tijd voor de drogist om medicijnen te zoeken tegen het hoesten. Via de weg langs de kust zijn we naar Nelson en de eindbestemming Marahau gereden. Hier is de start van Abel Tasman National Park, een natuurgebied ontdekt door een Dutchie! In de avond lekker bij het kampvuur gezeten en op tijd naar bed gegaan.

We hadden een non-travelday op woensdag (16-09), wat ons mooi de gelegenheid gaf om een gedeelte van de Coastal Walk te wandelen. Dit is een dagwandeling langs een gedeelte van de kust in Abel Tasman National Park, dit is een van de Great Walks of New Zealand. Met een watertaxi zijn we afgezet bij Anchorage en vanaf hier zijn we 12,4km teruggelopen naar Marahau. Echt een geweldige wandeling, super mooie uitzichtpunten en het water was helder blauw met witte stranden. Echt precies zoals in de folders. We hadden ook enorm geluk met het weer. Normaal staat de westkust altijd bekend om de vele regen, maar we hadden heel de dag zon. Na de wandeling had ik gedoucht en de douchecabines hadden uitzicht op de zee, daar zou ik echt uren kunnen staan!

Daar hadden we dan het typische Nieuw Zeelandse westkust weer op donderdag (17-09), alleen maar regen! Het was gelukkig een busdagje met hier en daar een stop voor foto's. We waren van Marahau naar Westport gereden. Deze plek is eigenlijk niet heel bijzonder, maar het breekt de lange route naar het zuiden mooi door midden. Helaas had ik nu naast het hoesten ook last van koorts. Dus veel thee met honing, citroen en knoflook gedronken en op tijd naar bed.

Vanaf Westport zijn we naar Franz Josef doorgereden op vrijdag (18-09) via State Highway 6. Deze weg staat in de top 10 van mooiste routes in de wereld en slingert tussen het strand en nationaal park door. Onderweg zijn we gestopt in Punakaiki dat bekend staat om de 'Pancake Rocks'. Dit zijn platte rotsen die als pannenkoeken op elkaar liggen. Ook hadden we op het strand geprobeerd Jade Stone te vinden, maar dat was helaas niet gelukt. Jade is een beroemde soort steen in Nieuw Zeeland waar veelal sieraden van gemaakt worden. Het vervelende was dat naarmate de dag vorderde, ik me steeds slechter voelde. Daarnaast ging mijn rib ook nog pijn doen van het vele hoesten, waardoor ik eigenlijk helemaal niet meer wilde hoesten.

Zaterdag (19-09) was mijn dieptepunt qua ziek zijn. Na een wandeling van mijn bed naar de keuken was ik al buiten adem en moest ik eerst gaan zitten om bij te komen voordat ik iets anders kon gaan doen. Eigenlijk zou ik met een helikopter naar de Franz Josef Glacier vliegen en daar een Ice Explore tour doen, maar doordat het te hard waaide waren alle vluchten gecancelled. Ik blij, want ik voelde me echt niet lekker. Ik wilde eigenlijk graag naar de dokter, maar ik was vergeten dat die niet zomaar om de hoek zitten hier. In Franz Josef was alleen op weekdagen een huisarts aanwezig en laat ik nou net in het weekend daar zijn. Bij de receptie van mijn hostel konden ze ook niet veel doen, ik moest wachten totdat ik weer in Queenstown zou zijn. Dat betekende de hele dag op bed liggen, slapen en films kijken. Een ander voorbeeld van dat ze hier in het zuiden van Nieuw Zeeland nog een aantal jaar terug in de tijd leven, is dat de auto's een eenbaanse-burg moeten delen met een trein. En je moet zelf kijken of er iets aankomt, want er zijn geen seinen die dat aangeven. Ook rijden de treinen gewoon door het midden van een rotonde heen.

Zondag (20-09) was het prachtig weer en kon iedereen van de bus de glacier op. Ik helaas niet, want ik had mijn tour gecancelled vanwege het hoesten. Eigenlijk zouden we hiernaar doorrijden naar Wanaka, maar de laatste groep was zo laat klaar dat we besloten een extra nacht daar te blijven. Dus eigenlijk heb ik heel de dag op hun zitten wachten. Beetje saai, maar kon niet anders.

Op maandag (21-09) moesten we dus de reisafstand van 2 dagen in een keer afleggen. Via Wanaka, een zuster dorp van Queenstown dat erg populair is bij de locals, zijn we naar Queenstown gereden. Eindelijk kon ik naar de dokter! De buschauffeur was zo aardig om mij voor de deur van het medisch centrum af te zetten. Na 2 uur en 2 doktors bleek ik niet voor niks mijzelf zo slecht te voelen de laatste dagen, ik had een longinfectie! Bij de apotheek een zak vol drugs opgehaald (een antibiotica kuur, puffers en nog meer andere medicatie) en dan zou ik er met een week weer bovenop moeten zijn. Dat mag ik hopen dan, want dit totale grapje heeft me meer dan $300,- gekost!

Aangezien ik nog herstellende was, had ik lekker 2 rustige dagen (22-09 en 23-09) ingepland. Vrij lastig, want Queenstown staat nu eenmaal bekend als de 'Adventure Capital of the World' vanwege het uitgaansleven en de extreme sporten. Maar gelukkig zijn er ook andere dingen te doen en heb ik lekker in de zon gelegen in een park naast het water, heb ik een boottour over het langste meer van Nieuw Zeeland, Lake Wakatipu, gehad en ben ik naar het Underwater Observation geweest voor een kijken in het meer. Verder heb ik een nieuwe verslaving en heb ik woensdag een 3e piercing in mijn oor laten zetten. Nee hoor geen verslaving, maar wel een leuk aandenken voor thuis. En natuurlijk had ik mijn dag afgesloten met een mega burger van Fergburger!

Donderdag (24-09) begon het laatste gedeelte van Stray, de Deep South Tour. We gingen vroeg van start, omdat we op tijd in Milford Sound wilde zijn om de middag daar door te brengen. Milford Sound is een fiord wat alleen bereikbaar is via de Homer Tunnel. Een met de hand gemaakte tunnel zonder verlichting. Eenmaal in Milford Sound had ik met heel de bus een cruise geboekt wat geweldig was. Echt een super mooi nationaal park en ik heb weer wilde dolfijnen en zeehonden gezien, kei bijzonder. De accomodatie was in een oud historisch kamp in het midden van Fiordland National Park, Gunn's Camp. We sliepen in kleine blokhutjes met een beperkte tijd elektriciteit en houtkachels als verwarming. Dat betekende dat na 10u alle lichten uit waren en we vuurtjes moesten maken om de hutten op te warmen voor het slapen gaan. Super leuk! Doordat alle lichten uitwaren en we ver weg van de bewoonde wereld waren, was de sterrenhemel adembenemend om te zien en was het perfect om Glowworms te spotten. Echter een groot nadeel aan deze lokatie, zandvlooien! Mijn enkels en voeten zaten helemaal onder vreselijk. De beten zijn zoveel erger dan die van muggen, ze jeuken als idioten!

Na het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland in januari, was het vrijdag (25-09) tijd voor de meest zuidelijke plek, namelijk Stewart Island. Ook wel het 3e eiland van Nieuw Zeeland genoemd. De kans om een kiwi in het wild te zien, is daar het grootst. Ondanks een kiwi speurtocht in de avond heb ik nog steeds geen kiwi gezien. Dit kon natuurlijk ook komen door het hoesten, want die vogels waren natuurlijk al lang weggerend voordat ik daar was om ze te zien.

De zaterdagochtend (26-09) konden we zelf indelen. Gekken als wij zijn, waren we om 5.30u op gestaan om pinguïns te zien die naar de zee waggelen. Stewart Island is 3 keer zo groot als Singapore, maar heeft maar 23km bestrating liggen. Het eiland is een perfecte plek voor wandelingen. Wij hadden een auto gehuurd om naar de start van verschillende wandelingen te rijden, zodat we het meeste uit de dag konden halen. Aan het einde van ons verblijf was het was maar goed dat het veel te koud was om te zwemmen daar, want toen kwamen we erachter dat ze daar de op een na grootste populatie witte haaien hebben! Goed dat ze dat ons van te voren even vertelde, niet dus. In de middag hadden we weer de Ferry terug naar het vaste land gepakt. Deze was aanzienlijk ruiger dan de heenweg. Kei veel mensen waren zeeziek en een andere groep was bang dat de boot om zou slaan, maar we hebben het allemaal overleefd. We werden opgepikt met de bus en vanaf hier was het een rechtstreekse busrit terug naar Queenstown. De receptie hier herkende me al, oeps.

Zondag (27-09) ging een groot gedeelte van de groep verder met Stray, maar mijn tour zit er nu op. Ik ben overal geweest nu waar Stray komt, zowel noord als zuid! Wat heb ik een bijzondere en mooie tijd gehad met ze, maar ben ook wel een beetje blij dat ik mijn dagen nu weer lekker zelf in kan plannen. Gelukkig bleef ik niet helemaal alleen achter, maar samen met Laura, een Duits meisje die al vanaf Picton bij mij in de bus zat. Samen hadden we iedereen uitgezwaaid en zijn we daarna weer terug in bed gekropen. Alleen niet voor lang, want de schoonmaakploeg kwam 3 keer binnenstormen voor de badkamer, om de bedden op te maken en om te stofzuigen. Waarom niet gewoon alles in een keer zou je zeggen. Verder was de zomertijd ingegaan hier deze nacht, dat betekend een tijdsverschil van 11 uur nu met Nederland. Verder een heerlijk uitrustdagje gehad waarbij we gezellig in het park een ijsje hadden gegeten. En ik moest natuurlijk ook gaan nadenken over mijn terugvlucht naar Australië. Op 4 oktober vlieg ik van Christchurch naar Cairns, op naar de zomer! En even om jullie geheugen op te frissen over hoe groot het hier is, mijn vlucht duurt in totaal bijna 10 uur met een overstap van ongeveer 3 uur in Sydney.

Maandag (28-09) was eindelijk de laatste dag van mijn antibioticakuur. Eindelijk! En gelukkig gaat het stukken beter nu met me. Ik kan weer rondwandelen en activiteiten ondernemen, ik voel me weer 22 jaar jong in plaats van 80 plus. Samen met Laura ben ik met de gondels de berg op geweest en heb ik ook hier de Ludge tracks gedaan, net als in Rotorura. De banen waren misschien wat korter en minder spectaculair, maar het uitzicht was geweldig! Ook hebben we hier nog even genoten van hoe mensen in het diepe springen voor een bungeejump. Misschien is het wel leuker om te kijken, dan om het zelf te doen.

Ik moest dinsdag (29-09) voor tijdelijk afscheid nemen van Laura, maar we zouden elkaar weer in Christchurch zien. Dat betekende voor mij een rustige ochtend, zodat ik me kon voorbereiden voor de middag. Want het was zover, de Shotover Canyon Swing. En ook ik ben zo gek geweest om mezelf van een cliff af te laten vallen. Wat was het mega eng en zo super vet tegelijkertijd! De eerste sprong was samen met Tanja, mijn oud huisgenootje van Mitford Street in Melbourne. Er zijn super veel verschillende manieren om eraf te springen, maar wij hadden besloten om 'gewoon' vooruit van het randje af te stappen. Vet eng en zo onnatuurlijk! De man telde af en dan zouden wij tegelijkertijd vanaf stappen, maar het was zo spannend dat ik de stap vergat en mezelf gewoon liet vallen. Oeps... Eerst had je een 60m vrije val en dat voelde zo gek. Het was alsof je maag nog op het platform lag, maar de rest van je lichaam al naar beneden viel. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo graag weer een vloer onder mijn voeten wilde hebben, haha. Dan na de val heb je natuurlijk de swing en dat was alleen maar genieten van de swing, het adembenemende uitzicht en de enorme adrenalinekick. De tweede sprong was totaal anders. Toen zat ik in mijn eentje in een stoel met mijn rug naar de afgrond. De mannen die laten je dan op 2 poten boven de klif hangen, wat echt mega eng is. Toen zeiden ze dat ik mezelf eraf moest duwen, maar het duurde even voordat ik dat wilde doen. Toen was ik zover en gaf ik mezelf eindelijk een zetje. Maar in plaats van dat ik viel, hielden zij mij nog even tegen en lieten ze me daarna pas vallen. Vet gemeen! Alleen doordat ik zoveel saltos maakte tijdens mijn vrije val had ik niet echt het idee dat ik viel. Het was onwijs vet en de sprongen waren zo verschillend. Waarbij het engste gedeelte in de eerste vrije val zal bij de tandemsprong, was het hangen boven de klif zeker het aller engste van de solo swing. Natuurlijk heb ik de foto's en video's gekocht en die zijn het geld waard. De angst in mijn gezicht is onbetaalbaar! Echt te grappig. Gelukkig voeldd ik me ook een heel stuk beter en kon ik eindelijk weer op stap. Dus samen met Tanja en haar busgenoten ben ik dan eindelijk in Queenstown op stap geweest met een kroegentocht georganiseerd door de buschsuffeur.

Woensdag (30-09) had ik samen met Tanja frisbeegolf gespeeld in de Botanical Gardens, wat zo gezellig was. Het was ook mijn laatste avond in Queenstown, dus voor de laatste keer een Fergburger gehaald. Dat moest wel, want vanaf mijn slaapkamerraam in het hostel had ik precies uitzicht op de zaak. Dus voor bijna een week lang, was dat het eerste wat ik zag als ik opstond en de gordijnen open deed. De laatste nacht in Queenstown was overigens heerlijk, want ik had de volledige 6 dorm slaapkamer voor mezelf. Beetje alleenig, maar prima voor 1 nachtje.

Op donderdag (01-10) zat ik de hele dag in de bus op weg naar Christchurch. Toen ik de bus instapte dacht ik voor een seconde dat het de verkeerde was, want er zaten echt alleen maar Aziaten in. Maar ik ben veilig in Christchurch aangekomen na en 9 uur durende reisdag, dus ik zat goed. Het was mooi om te zien dat er eiegnlijk echt maar 2 hoofdwegen zijn in het zuiden van Nieuw Zeeland. Een langs de oostkust en de andere aan de westkust, met een paar verbindingswegen ertussen. De route was echt exact hetzelfde als met Stray en zelfs de plaspauzes waren bij dezelfde restaurants, winkels en tankstations. De accommodatie was een bijzondere deze keer. In een oud gevangenins dat is omgebouwd tot een hostel, met orginele deuren etc. en ze hebben een aantal dingen totaal in tact gelaten. Zo was de orginele isolatiecel nog steeds aanwezig en hadden ze een aantal kamer gelaten zoals het vroeger was.

Vrijdag (02-10) kwam ik erachter dag het weer echt beter begint te worden en had ik mijn gezicht verbrand. Dat betekend dat het weer tijd is voor zonnebrand. We waren met een gondula omhoog geweest, waar we een 360° uitzicht hadden over Christchurch en omgeving. Hierna zijn we door de stad gaan rondlopen, wat daarvan over is na de aardbeving 4 à 5 jaar geleden. Eigenlijk stelt het niks voor. De volledige stad bestaat uit bouwhekken, onveilige kapotte gebouwen, tijdelijke parkeerplaatsen, containers, nieuwe gebouwen, open ruimtes, kunst, graffiti en verkoopkraampjes. Het was echt een schok om te zien hoe weinig er opgeknapt is naar de aardbevingen. Eigenlijk is de stad nog een grote bouwput.

Zaterdag (03-10) had ik mijn tas heringepakt. Alle zomerspullen voorin en de winterkleren weer ver weg gestopt voor Australië. In de avond ben ik op stap gegaan samen met Laura en Tanja, we waren allemaal tegelijk in Christchurch. Het was Laura's verjaardag dus we hadden er een goed feestje van gemaakt. We waren naar Viktoria Street geweest dat een beetje gelijk staat aan Chapel Street, een straat met alleen maar cafés, restaurants, pubs en winkels. Na het stappen kwamen we terug in het hostel waarna ik gelijk mijn spullen moest pakken voor de Shuttle bus naar het vliegveld. Een klein probleempje, ik ben mijn telefoon soort van kwijt geraakt tijdens mijn laatste avond Nieuw Zeeland. Dubbel oeps! Het vliegtuig wacht niet op mij, dus ik ben ik maar zonder telefoon vertrokken. Gelukkig heb ik mijn tablet nog en ben ik niet totaal afgezonderd van de wereld nu. Dat scheelt, maar nog steeds wel balen.

Mijn vlucht was zondag (04-10) om 6.30u, veel te vroeg dus! Niet naar bed geweest en meteen vanuit de kroeg doorgerold naar het vliegtuig. Beetje gekkenwerk is dwt wel, maar het is inderdaad weer tijd om terug naar Australië te gaan. Ik heb genoten van het prachtige Nieuw Zeeland, maar ik ben ook blij om weer verder te gaan en meer te zien van Australië. Op naar het zomerse weer!